The road to Carnaval
Blijf op de hoogte en volg Tom
24 April 2015 | Curaçao, Curaçao
Zo… het is alweer een tijdje geleden dat jullie iets van me hebben vernomen, maar ik ben er nog steeds. Wil er niet eens aan denken om terug te gaan, omdat ik het nu zo naar mijn zin heb. Ik ben goed aan het netwerken en heb een grote groep mensen leren kennen waar ik dagelijks mee in contact ben en uitstapjes mee maak richting de stranden en barretjes. Tevens heb ik vernomen dat mijn ouders mij zullen vergezellen in juni en mijn neef tevens maat Loek komt me gewoon ff opzoeken voor 2.5 week. Nou Loek, ook jij zult hier best bijkleuren…
Vooraf wil ik toch iets mededelen over mijn werk, want daarom ben ik ook tenslotte voor hier gekomen. Ik word alsmaar drukker en drukker en dat maakt het zo dat de dagen snel voorbij gaan. Ik ben totaal niet bezig met tijd en data. Voordat ik het weet is het alweer weekend of hebben we wel weer een vakantiedag op dit eiland. Ervaringen opdoen doe ik sowieso op dit moment. Ik ben bezig met individuele hulpverlening, groepstherapie, preventie, hulpverleningsplannen opstellen, kinderen begeleiden in het tehuis en belangrijke en inspirerende personen interviewen. Dit allemaal maakt mij nog meer wegwijs hoe het is om te werken in de verslavingssector op dit eiland. Doordat Nederland de betere faciliteiten heeft, doe het eiland er alles aan om via hun facetten de verslavingsproblematieken aan te pakken. Geweldig om te zien…
Terugkomend op mijn individuele en groepsbegeleiding. Hier ben ik als hulpverlener actief bezig met de gevoelens en emoties van de cliënten te achterhalen. Wat maakt het de persoon om te beginnen aan hun verslaving en wat gaat er schuil achter het stoere postuur? Deze vragen stel ik mij dagelijks tijdens het binnenlopen van de kliniek. Maar maandag 20 april zal ik niet snel vergeten. De groepsbijeenkomst stond in het teken van familiebanden en hun jeugd. Tijdens deze sessie kwam er zoveel emotie los bij de mensen en begonnen ze zo open te praten over hun jeugd en familie dat het voor hun de gewoonste zaak van de wereld is. Ik werd er stil van, beduusd en sloeg even dicht. Ik wist gewoon niet wat ik moest vertellen en of vragen. Kinderen die niet de liefde hebben gekend van hun eigen vader, van hun eigen moeder of van beiden. Ze waren kind, maar zagen niet in dat ze kinderen waren van hun ouders. Stonden er alleen voor en begrijpen niet dat het anders kan. Waren kind waarop ik en anderen in Nederland geen ''kind zijn '' kunnen noemen. Ik sloeg echt dicht en was alleen maar in mijn hoofd dingen aan het afspelen. Ik heb het toch wel heel goed, mijn familie heeft niets te klagen. Mijn vrienden zijn ook allemaal een goede jeugd doorgekomen. Tijdens deze sessie zat mijn collega en tevens supervisor Dr. Arndell er ook bij en ze zag wel aan mij dat het iets met mij deed. Ze kwam na de bijeenkomst terug en vertelde dat dit de cultuur is van Sint Maarten. Dit is gewoon voor hun en anders voor mij. Dit was het allereerste moment dat ik echt geraakt ben op mijn gevoel /emotie over de cultuurverschillen tussen Nederland en Sint Maarten.
De dag werd vervolgd met behandelplan besprekingen met de overige collega’s. Tijdens deze bespreking werd door mijn client kenbaar gemaakt dat hij nog nooit over het verleden heeft gesproken en op deze manier zijn gevoelens/emoties heeft geuit. Daarbij komt kijken dat hij dit ook nog nooit heeft gedeeld met een blanke. Deze woorden maakten mijn dag weer goed, want in dit land waar ik een ‘’vreemde’’ ben, heb ik bereikt wat ik wilde bereiken. Ik word gewaardeerd als hulpverlener, nemen mij in vertrouwen en kunnen hun verhaal kwijt. Dit laat inzien dat ik op de goede weg ben.
The road to Carnaval, het belangrijkste evenement op dit eiland. 2 weken lang feesten, muziek, eten maar ook drank en drugs. Er moet dus zeker een campagne gevoerd worden om de feestvierders erop te behoeden op hun drank/drugs gebruik en om het niet te verkopen/geven aan minderjarigen. Hoe kun je de bevolking het beste bereiken….Juist ja. Via de Radio! In week 17 ben ik 3 maal te horen geweest op de radio. Mr. Hunter on the mic. Geweldig!!!
Na mijn tripje Curaçao smaakte het naar meer. Sinds mijn andere vriend Dennis richting Zuid-Afrika vertrok, wist ik het zeker. Ik …richting Johannesburg! Zo gezegd, zo gedaan. De tickets zijn binnen en zal deze wereldburger gaan opzoeken van 14 t/m29augustus.
NewYork en Miami. Geweldig. Ligt hier praktisch om de hoek en qua kosten is het vanaf hier aanzienlijk beter. Maar waarom die andere landen bezoeken als Sint Maarten ook volop genieten en super is. Nou gewoon omdat het kan en mag….Na uren, sorry enkele minuten van denken besloten om ook deze landen te gaan bezoeken!
Kortom ik verveel me nog niet en ga mij ook niet vervelen…
Maarja, wie ben ik om niet deel te nemen aan carnaval. Juist, aankomend weekend gaat het gebeuren. De optocht maar ook de optredens in Carnaval Village. White Sensation is al geweest, maar er gaan nog vele volgen…
Gaan wij carnaval vieren?? OOOH jazeker
Gaan wij biertjes drinken?? OOOH jazerer
Gaan wij gek doen??OOOH jazeker
Zoals iedere malloot tijdens de carnaval zegt…Allaaaf en houdoe
Vooraf wil ik toch iets mededelen over mijn werk, want daarom ben ik ook tenslotte voor hier gekomen. Ik word alsmaar drukker en drukker en dat maakt het zo dat de dagen snel voorbij gaan. Ik ben totaal niet bezig met tijd en data. Voordat ik het weet is het alweer weekend of hebben we wel weer een vakantiedag op dit eiland. Ervaringen opdoen doe ik sowieso op dit moment. Ik ben bezig met individuele hulpverlening, groepstherapie, preventie, hulpverleningsplannen opstellen, kinderen begeleiden in het tehuis en belangrijke en inspirerende personen interviewen. Dit allemaal maakt mij nog meer wegwijs hoe het is om te werken in de verslavingssector op dit eiland. Doordat Nederland de betere faciliteiten heeft, doe het eiland er alles aan om via hun facetten de verslavingsproblematieken aan te pakken. Geweldig om te zien…
Terugkomend op mijn individuele en groepsbegeleiding. Hier ben ik als hulpverlener actief bezig met de gevoelens en emoties van de cliënten te achterhalen. Wat maakt het de persoon om te beginnen aan hun verslaving en wat gaat er schuil achter het stoere postuur? Deze vragen stel ik mij dagelijks tijdens het binnenlopen van de kliniek. Maar maandag 20 april zal ik niet snel vergeten. De groepsbijeenkomst stond in het teken van familiebanden en hun jeugd. Tijdens deze sessie kwam er zoveel emotie los bij de mensen en begonnen ze zo open te praten over hun jeugd en familie dat het voor hun de gewoonste zaak van de wereld is. Ik werd er stil van, beduusd en sloeg even dicht. Ik wist gewoon niet wat ik moest vertellen en of vragen. Kinderen die niet de liefde hebben gekend van hun eigen vader, van hun eigen moeder of van beiden. Ze waren kind, maar zagen niet in dat ze kinderen waren van hun ouders. Stonden er alleen voor en begrijpen niet dat het anders kan. Waren kind waarop ik en anderen in Nederland geen ''kind zijn '' kunnen noemen. Ik sloeg echt dicht en was alleen maar in mijn hoofd dingen aan het afspelen. Ik heb het toch wel heel goed, mijn familie heeft niets te klagen. Mijn vrienden zijn ook allemaal een goede jeugd doorgekomen. Tijdens deze sessie zat mijn collega en tevens supervisor Dr. Arndell er ook bij en ze zag wel aan mij dat het iets met mij deed. Ze kwam na de bijeenkomst terug en vertelde dat dit de cultuur is van Sint Maarten. Dit is gewoon voor hun en anders voor mij. Dit was het allereerste moment dat ik echt geraakt ben op mijn gevoel /emotie over de cultuurverschillen tussen Nederland en Sint Maarten.
De dag werd vervolgd met behandelplan besprekingen met de overige collega’s. Tijdens deze bespreking werd door mijn client kenbaar gemaakt dat hij nog nooit over het verleden heeft gesproken en op deze manier zijn gevoelens/emoties heeft geuit. Daarbij komt kijken dat hij dit ook nog nooit heeft gedeeld met een blanke. Deze woorden maakten mijn dag weer goed, want in dit land waar ik een ‘’vreemde’’ ben, heb ik bereikt wat ik wilde bereiken. Ik word gewaardeerd als hulpverlener, nemen mij in vertrouwen en kunnen hun verhaal kwijt. Dit laat inzien dat ik op de goede weg ben.
The road to Carnaval, het belangrijkste evenement op dit eiland. 2 weken lang feesten, muziek, eten maar ook drank en drugs. Er moet dus zeker een campagne gevoerd worden om de feestvierders erop te behoeden op hun drank/drugs gebruik en om het niet te verkopen/geven aan minderjarigen. Hoe kun je de bevolking het beste bereiken….Juist ja. Via de Radio! In week 17 ben ik 3 maal te horen geweest op de radio. Mr. Hunter on the mic. Geweldig!!!
Na mijn tripje Curaçao smaakte het naar meer. Sinds mijn andere vriend Dennis richting Zuid-Afrika vertrok, wist ik het zeker. Ik …richting Johannesburg! Zo gezegd, zo gedaan. De tickets zijn binnen en zal deze wereldburger gaan opzoeken van 14 t/m29augustus.
NewYork en Miami. Geweldig. Ligt hier praktisch om de hoek en qua kosten is het vanaf hier aanzienlijk beter. Maar waarom die andere landen bezoeken als Sint Maarten ook volop genieten en super is. Nou gewoon omdat het kan en mag….Na uren, sorry enkele minuten van denken besloten om ook deze landen te gaan bezoeken!
Kortom ik verveel me nog niet en ga mij ook niet vervelen…
Maarja, wie ben ik om niet deel te nemen aan carnaval. Juist, aankomend weekend gaat het gebeuren. De optocht maar ook de optredens in Carnaval Village. White Sensation is al geweest, maar er gaan nog vele volgen…
Gaan wij carnaval vieren?? OOOH jazeker
Gaan wij biertjes drinken?? OOOH jazerer
Gaan wij gek doen??OOOH jazeker
Zoals iedere malloot tijdens de carnaval zegt…Allaaaf en houdoe
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
