Faith

Het heeft een tijdje geduurd, maar zoals iedereen wel weet…Ik zit nog op dit prachtige eiland. Ben nu 3 maanden hier en kan er nog steeds geen genoeg van krijgen. 3 maanden betekent dat ik bijna klaar ben en begin aan het reizen, maar tot die tijd komen gaat.. moet ik nog werken in dit mooie werkveld.

De weken vliegen voorbij en dat geldt ook voor het werk. Ik ben helemaal op mijn plek en krijg ook vele complimenten voor mijn werk. Niet alleen van collega’s, maar ook van de cliënten zelf. Wat is er mooier als social worker om gewaardeerd te worden om wie je bent, en niet om je wie daadwerkelijk wilt/moet zijn. Ja, je leest het goed…doordat ik openminded ben nemen de cliënten mij in vertrouwen en praten ze over hun verleden. Ik zie hun niet als cliënten, maar vrienden die ‘’verdriet hebben aan de verkeerde kant van het gezicht’’. Ik word gezien als hun brother from another mother. Ik ben de laatste weken gaan inzien dat vertrouwen en liefde heel erg belangrijk zijn. Niet alleen voor hun, maar ook voor mijzelf. Verhalen die ik te horen krijg zijn meer dan indrukwekkend. Je moet daarom ook wel heel stevig in je schoenen staan en het gevoel niet mee naar huis nemen.

Met 1 client heb ik een speciale band gekregen. Vooraf vertrouwde die mij totaal niet. Ik ben blank en zal hem totaal niet snappen. Hij gelooft/vertrouwd en heeft geen liefde voor zichzelf, laat staan voor mij. Maar doordat ik begon met vertellen over alles van mij, kreeg hij in door dat ik er voor hem was. Ik wilde zijn emoties en gevoel begrijpen en hem helpen. Hij werd open richting mij en begon met vertellen. Die ene donderdag stond mijn leven als social worker even geheel op de kop. Ik zette alles van mij af en was op dat moment gewoon Tom met een brok in zijn keel. Woorden kwamen werkelijk te kort. Ik dacht ik moest dit afronden, want langer dan 1uur was meer dan genoeg. Het hakte er goed in, zowel bij hem als bij mij. Ik hield me wel staande, maar in mijzelf was iets geknapt. Wat er knakte kan ik niet beschrijven, maar voelde woede en pijn. Iets wat hij momenteel al jaren met zich meedraagt. Ik kan niet komen met oplossingen hoe graag ik dit wil.

Plots viel er weer een doodse stilte en keek hij vertwijfeld naar het plafond. God I belief in you, help me to change my life. Bless this boy next to me and hopefully he will change my life. At this moment Tom gave me the power to belief, to trust and to love myself what I have never done.

Deze woorden zullen mij altijd bij blijven, want iemand die mij ziet als zijn broer. Iemand waarvoor hij in de bres springt, iemand die hij accepteert ondanks dat hij blank is. Iemand die tegen mij zegt, you’re my Brother!! You've given me back the feeling of love, faith and trust.

Buiten deze heftige werkdagen om ben ik regelmatig met ontspanning bezig. Zo gaan we doodleuk verder met het ontdekken van de Caribbean. Next stop was dan ook Saba. Zaterdag morgen met het vliegtuig de spectaculaire oversteek gemaakt richting Saba. Landen op de kotste commerciële landingsbaan van de wereld. Wat een ervaring….

In de middag eerst een tripje over het eiland gemaakt en vervolgens de tocht gemaakt in het tropisch regenwoudje van Saba. De tocht der tochten al zeg ik het zelf. De eerste 15 minuten was afzien. Uithoudingsvermogen maar ook kracht en conditie kwamen hier bij kijken. De lucht werd alsmaar ijler en ijler en al snel liepen we verder met de blote buikjes. Het was gewoon niet normaal, zoveel zweten. Maar het was de tocht tot de berg, het hoogste punt van het Nederlands Koninkrijk meer dan waard. Onderweg gingen we van traptrede tot traptrede en van rots tot rots. Hoe hoger we kwamen, hoe mistiger het werd. Naja mistig, het waren de wolken, want onze kopjes staken midden in de wolken op de top van de Mount scenery. Het uitzicht was adembenemend. Maar bij deze hike-tocht hoorde op het eind natuurlijk een alcoholische beloning.

Bij terugkomst in het kamp, want we sliepen midden in het bos, gingen we rondom het kampvuur zitten met de overige huisgenote. Maar dat was hilarisch. Medical students die liedjes gingen zingen en gingen jammen op instrumenten. Het klonk allemaal als een aap… Uiteraard moest ik weer dom mee doen en de boel op stelten zetten, dus deed ik maar vrolijk mee.

Voor nu was het afwachten geblazen, exact over 5 daagjes zouden mijn ouders mij verwelkomen op dit eiland. Ja je leest het goed, de huismusjes vanuit Megchelen zullen uitvliegen richting St. Maarten.

5 juni, daar stonden ze dan op het vliegveld te St. Maarten. Zo’n mooi gezicht en warm gevoel dat ik ze hier bij heb. Dat ik ze kan laten zien waar ik woon, werk en waarom ik me zo op mijn gemak voel. Ik heb ze in een korte tijd zoveel laten zien dat ze een indruk hebben van mijn leven op dit eiland. Zo zijn ze nog nooit op de Caribbean geweest, en zo zijn ze op 2 eilanden geweest. Ja, ik heb ze uiteindelijk ook maar meegenomen richting St. Barth. Mooi eiland, maar geef mij toch maar St. Maarten. Deze week overigens zelf vakantie gehad, dus vele uitstapjes gemaakt en natuurlijk iedere avond heerlijk uit eten. Helaas gaan de leuke dagen snel voorbij en heb ik ze na een geweldig verblijf weer mogen uitzwaaien. Nou pa & ma tot in augustus, hoewel dat maar van korte duur is…

Maar mensen niet getreurd. Aankomend weekend zal ik voor de verandering weer eens gebruik maken van mijn paspoort. Ik zal de reis wederom maken richting Curaçao, gewoon omdat ik nog niet genoeg heb gezien van de Caribbean.

Take care….